Mijn tweeling van vier jaar was lekker buiten aan het spelen met die kiezelstenen uit de tuin. Ik hield ze vanuit de keuken in de gaten, want je weet maar nooit. Plotseling zie ik dat één van hen, mijn kleine jongen, een steentje in zijn mond stopt. Hij begint meteen te kokhalzen, zijn gezichtje wordt blauw en hij grijpt naar zijn keel. Mijn hart slaat over.

Zijn broertje rent gillend naar me toe: "Papa, hij stikt!" Ik gris de ChokeBuddy uit mijn tas – die heb ik altijd bij me sinds ik over dit soort gevaren heb gehoord – en ren naar hem toe. Drie keer trekken met dat ding, en daar kwam die verdomde kiezelsteen eruit. Hij hoestte hard, spuugde nog wat, maar ademde al snel weer normaal. Ik heb hem vastgehouden tot hij weer lachte.

Buiten spelen is fantastisch voor ze, maar het zit vol valkuilen. Vanaf nu gaat die ChokeBuddy overal mee naartoe. Ik laat niks aan het toeval over met mijn jongens.