Mijn kleintje zat te smullen van zijn fruithapje, lekker prakken met dat mondje. En ineens... stil. Helemaal stil. Geen gorgel, geen kabbel. Zijn gezichtje, oh god, het liep paars aan. Paars! Ik flipte totaal, blinde paniek, sloeg op zijn ruggetje – bam bam bam – maar niks, hij bewoog niet! Doodsbang, hart bonkt uit mijn borst. Greep de ChokeBuddy van het aanrecht, trillende handen, druk in, trek uit. Eén keer – niks! Nog een keer, harder, en toen... gehuil! Mijn baby huilde weer, lucht erin! Ik huil nu nog als ik eraan denk, kippenvel overal. Dat ding? Zit altijd, altijd in de luiertas. Nooit meer zonder.