Mijn dochtertje van anderhalf zat op de grond. Speelde met een knikker. Opeens stil. Helemaal stil. Ze werd blauw! Blauw in haar gezichtje!

"Help! Schat, ze stikt!" schreeuwde ik naar mijn man. Ik gaf rugslagen. Hard. Steeds harder. Niets. Geen adem. Mijn hart bonsde kapot.

ChokeBuddy! Uit de keukenlade. Snel. Twee keer indrukken. Trekken! De knikker vloog eruit. Weg. Ze huilde meteen. Mijn kleine meid ademde weer. Godzijdank.

Tweede keer deze maand. Kan niet meer. Nooit zonder. Ik neem hem overal mee naartoe. Altijd. Voor haar. Mijn alles.