Ik zat op de grond met mijn tweeling van twee, lachend terwijl ze met hun blokken torens bouwden. Mijn hartje smolt bij het zien van hun blije gezichtjes. Maar ineens... werd het doodstil. Eén van hen, ik weet niet eens meer welke precies, had een klein blokje in zijn mondje gestopt. Zijn lipjes werden blauw, zijn oogjes groot van schrik. Mijn wereld stortte in. In pure paniek pakte ik de verkeerde vast – ze lijken zo sprekend op elkaar! – en gaf rugslagen, zoals je hoort te doen. Maar niks, geen reactie.

Toen greep mijn man de ChokeBuddy uit de kast. Met één ferme trek zat dat verdomde blokje eruit. Ons kleine mannetje proestte, huilde luid – goddank, hij ademde weer! Ik stond daar te trillen op mijn benen, tranen stroomden over mijn wangen. Wat als... wat als het te laat was geweest? Dit had zo vreselijk mis kunnen gaan, mijn baby'tje kwijt voor altijd. Ik huil nu nog als ik eraan denk.

Sindsdien ligt de ChokeBuddy áltijd in de woonkamer, binnen handbereik. Mijn man is mijn held, en dat ding... ik kan niet genoeg dankbaar zijn. Het heeft ons leven gered. Elke dag kus ik mijn jongetjes extra stevig, met een brok in mijn keel van pure opluchting.