Ik zat alleen op kantoor, typte wat onzin weg en greep naar een handje amandelen uit het zakje op mijn bureau. Gewoon, tussendoortje voor de stoere kantoorheld. Een verkeerde hap, en ineens zat die ene noot vast als een kurk in een wijnfles. Geen kik kon ik geven – mond vol, longen leeg, gezicht rood als een stoplicht. Panisch dacht ik: zelf-Heimlich, nu! Bonkte mezelf tegen de deurpost, drie keer hard, maar niks. Bleef gewoon hangen, de idioot die ik ben.

Gelukkig had ik die ChokeBuddy in mijn bureaula liggen – zo'n lullig zuigdingetje dat ik ooit impulsief kocht na een YouTube-filmpje over verstikkingsdrama's. Ramde het in mijn mond, vijf keer keihard trekken, en plop: de noot op de grond. Ik zat er daarna tien minuten bij als een natte dweil, hoestend en trillend, met tranen over mijn wangen. Wat een held.

Nu hangt-ie in mijn broekzak, die ChokeBuddy. Voelt als een domper op mijn stoere imago, maar wel een veilige.