Mijn kleine meid van zes maanden kroop net vrolijk over de vloer, terwijl ik even een oogje in het zeil hield. Opeens zag ik het: een klein knoopje van mijn blouse, dat los was geraakt en op de grond lag. Voordat ik kon reageren, had ze het al in haar mondje gestopt. Haar gezichtje werd rood, ze begon te hoesten en te stikken – mijn hart sloeg over van schrik.

Ik draaide haar meteen op haar buikje en gaf voorzichtige rugslagen tussen haar schoudertjes, zoals ik had geleerd, maar er gebeurde niks. De paniek greep me bij de keel. Gelukkig stond de ChokeBuddy op het nachtkastje, altijd paraat voor noodgevallen. Ik greep hem vast, zette het mondstukje erin en trok twee keer – en daar vloog die vervloekte knoop eruit. Mijn schat huilde hartverscheurend, maar ze ademde weer, gulzig en veilig.

Nu heb ik alles wat maar een beetje risico kan opleveren veilig opgeborgen, ver uit haar bereik. En die ChokeBuddy? Die ligt voortaan áltijd bij de hand, waar ik ook ben met haar. Want als moeder waak ik over elk detail, elke seconde. Ze is mijn alles.