Vandaag op de groep was het lekker rustig spelen. Kleine Tim, net twee jaar, zat geconcentreerd met een puzzelstukje te spelen. Ik hield hem vanuit mijn ooghoek in de gaten, zoals altijd bij dreumesen – ze verkennen de wereld met hun mondjes. Opeens stopte hij het stukje in zijn mond en begon te hoesten. Zijn gezichtje kleurde rood, hij greep naar zijn keel en kon geen lucht meer krijgen.

Ik reageerde meteen, kalm maar vastberaden. 'Rustig blijven, Tim,' zei ik zachtjes tegen hem, terwijl ik naar de EHBO-kast liep. De ChokeBuddy lag er klaar, en met twee ferme trekkingen zat het puzzelstukje eruit. Tim barstte in huilen uit – van schrik en opluchting – en ik troostte hem direct: 'Goed zo, jongen, het is voorbij. Je bent veilig.'

De andere kinderen keken geschrokken toe, een paar met grote ogen. Ik ging bij ze zitten, legde uit wat er gebeurd was op een eenvoudige manier: 'Tim had iets in zijn mondje dat niet mocht. Maar met dit hulpmiddel is het snel opgelost. Jullie hoeven niet bang te zijn, ik let altijd goed op.' We ademden allemaal even diep in en uit, en al snel kropen ze weer dichterbij om te knuffelen en verder te spelen.

Dit soort momenten gebeuren helaas meerdere keren per jaar in een kinderopvang. Daarom ligt de ChokeBuddy nu altijd binnen handbereik, gewoon op het aankleedkussen. Veiligheid voorop, en door alert te blijven, maken we het verschil.