Ik was aan het oppassen op een meisje van vier, zo'n lief dingetje. Ze zat helemaal in haar eigen wereldje met haar poppenhuis, rangschikte al die kleine stoeltjes en tafeltjes. Ik hield haar vanuit mijn ooghoek in de gaten terwijl ik op de bank scrolde – je weet maar nooit met die kleintjes.

Plotseling hoorde ik een raar geluidje, en toen ze naar haar keel greep en rood aanliep, wist ik het meteen: ze stikte. Ze had een piepklein meubeltje van dat poppenhuis in haar mond gestopt. Mijn hart sloeg over, maar ik bleef kalm. Snel mijn tas gegrepen, de ChokeBuddy eruit gehaald – die had ik altijd bij me sinds ik over dit soort dingen had gelezen. Twee keer flink getrokken, en hop, dat dingetje vloog eruit. Ze hoestte even, keek me met grote ogen aan, een beetje geschrokken, maar vijf minuten later speelde ze gewoon weer verder met haar poppen.

Kinderen stoppen echt álles in hun mond, hè? Sindsdien zit die ChokeBuddy standaard in mijn tas. Beter safe than sorry.