Vandaag op de groep was het een drukke, maar gezellige ochtend. Kleine Tim, onze pittige dreumes van twee, speelde vol enthousiasme met de houten blokken. Ik zag hem een blokje oppakken en ineens stopte hij een hoekje in zijn mondje – zo snel als ze dat doen op die leeftijd. Voor ik het doorhad, begon hij te hoesten en te happen naar adem. Zijn gezichtje kleurde rood, en hij greep met zijn kleine handjes naar zijn keel. Mijn hart sloeg over, maar ik bleef kalm, zoals we altijd trainen.

Direct riep ik de andere leidsters: "ChokeBuddy!" Ik sprintte naar de EHBO-kast, pakte het apparaat dat we speciaal voor dit soort situaties hebben, en knielde bij Tim neer. Twee keer trok ik stevig maar gecontroleerd – en daar kwam het blokje eruit. Tim barstte in huilen uit, een prachtig geluid van opluchting. De andere kinderen keken stil toe, een beetje geschrokken, maar ik stelde ze gerust met zachte woorden: "Het is goed, schatjes, Tim is weer veilig."

Dit soort momenten gebeuren helaas regelmatig in een crèche; dreumes verkennen de wereld met hun mondjes en blokken zijn favoriet. Maar we zijn er nu altijd op voorbereid. De ChokeBuddy ligt niet meer alleen in de kast, maar staat strategisch klaar op de groep, binnen handbereik. Veiligheid staat voorop, en door snel en pedagogisch te handelen, leren we de kinderen ook dat we op elkaar passen. Tim kroop alweer gauw bij me op schoot voor een knuffel, en de groep ging rustig verder spelen. Een lesje in verantwoordelijkheid, voor ons allemaal.