Mijn dochtertje van twee speelde gisteren met haar pop en vond een klein plastic oogje dat los was geraakt. Voor ik het doorhad, had ze het in haar mondje gestopt. Ze begon meteen te kokhalzen en werd blauw in haar gezichtje. Ik draaide haar om en gaf rugslagen, zoals je hoort te doen, maar er kwam niks los.

Gelukkig hadden we de ChokeBuddy in de woonkamer liggen. Ik greep 'm, zette 'm op haar mondje en één ferme trek: het oogje vloog eruit. Ze begon keihard te huilen – het mooiste geluid dat ik ooit heb gehoord. Nu is ze weer helemaal de oude.

Speelgoed is nooit veilig genoeg, dat merk je dan pas. De ChokeBuddy ligt vanaf nu altijd binnen handbereik. Wat een opluchting dat we 'm hadden.